تاثیرمداخلات آموزشی در درس ریاضی بر پیشرفت ریاضی،اضطراب ریاضی ونگرش به درس ریاضی دانش آموزان دختر پایه ی پنجم ابتدایی شهر قزوین

پژوهش حاضر به بررسی تاثیر مداخلات آموزشی درس ریاضی(روش خودآموزی شناختی،آموزش خصوصی همتایان وروش بازنمایی دیداری) بر پیشرفت تحصیلی،اضطراب ریاضی و نگرش به درس ریاضی دانش آموزان دخترپایه ی پنجم ابتدایی شهرقزوین در سال تحصیلی 90-89 پرداخته است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بوده ، به همین منظور دو مدرسه وچهار کلاس درس ریاضی با نمونه گیری در دسترس و با انتخاب تصادفی کلاس ها به عنوان گروه های آزمایش وگواه مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارتند از: مقیاس اضطراب ریاضی برای کودکان (mesc)، مقیاس نگرش به ریاضی آیکن (aatm) و آزمون معلم ساخته ی پیشرفت تحصیلی درس ریاضی. داده ها به صورت توصیفی و استنباطی در قالب تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.یافته ها نشان داد از بین مداخلات آموزشی مورد مطالعه ، روش بازنمایی دیداری نسبت به روش آموزش خصوصی همتایان و خودآموزی شناختی تفاوت معناداری از حیث تاثیربر پیشرفت تحصیلی نشان داده است ،اما از حیث تاثیر برنگرش به ریاضی واضطراب ریاضی گروه ها باهم تفاوت معناداری نداشتند. روش خود آموزی شناختی باعث کاهش اضطراب ریاضی در دانش آموزان گردیده ونگرش دانش آموزان به درس ریاضی را بهبود بخشیده است ،اما پیشرفت تحصیلی آنها را به طور معنادارنسبت به گروه گواه افزایش نداده است ، روش آموزش خصوصی همتایان نیز چون روش خودآموزی شناختی تفاوت معناداری نسبت به گروه گواه از حیث پیشرفت تحصیلی و اضطراب ریاضی نشان نداده وفقط نگرش مثبتی به درس ریاضی در دانش آموزان ایجادنموده است ،روش بازنمایی دیداری در هرسه متغیر وابسته نسبت به گروه گواه تفاوت معناداری را نشان داده است که ناشی از تاثیر روش بازنمایی دیداری در پیوند شکل وادراک یعنی در فهم مطلوب از مفهوم کسر می باشد.از محدودیت ها ی پ‍ژوهش، می توان به یکسان نبودن معلمان در گروه ها و عدم کنترل نگرش معلمان ابتدایی به درس ریاضی اشاره نمود که پیشنهاد می شود در پژوهش های آتی به این امر توجه شود.